چقدر واكنشي عمل مي كنيم؟ و چقدر پيشگيري مي كنيم؟

در مورد كشورهاي در حال توسعه رسم بر آن است كه واكنشي - و آن هم از نوع احساسي آن- در مقابل سوانح و بلاياي طبيعي عمل مي كنند. صبر مي كنيم كه مصبيتي اتفاق بيافتد و سپس وارد عمل مي شويم. پيشگيري در فرهنگ علمي و فني و فرهنگ عمومي ما كمتر جائي دارد. به باور من اين موضوعي عجيب است. چرا كه فلات ايران همواره در معرض بلاياي طبيعي مختلف بوده است. پس به طور طبيعي نوعي محافظه كاري و ملاحظه جنبه هاي احتياطي بايد در رفتار عمومي مردم در مقابل سوانح طبيعي ديده شود. چگونه فرهنگ پيشگيري را مردم ما به ويژه در سده اخير كه جامعه ما ناگهان راه توسعه پيموده به عنوان بخشي از توسعه در مقياس جهاني آن كسب نكرده و هنوز ما واكنشي عمل مي كنيم؟ شايد دليلش آن باشد كه مي خواهيم فجايع طبيعي را فراموش كنيم تا هر روزه آزار روحي نبينيم. اين درست، ولي نبايد به كلي پيشگيري فراموش شود. سود راحت و سريع اقتصادي را بيش از هر چيز اولويت دادن يكي از عاملهاي مهم فراموشي فرهنگ پيشگيري است.