ارزش آموختن شيوه علمي فكر كردن و پرورش پژوهشگر

مهمترين كاري كه استادان مي توانند در زمان دانشجوئي به دانشجويان بيا موزند، علاوه بر آموختن مباني علم و شاخه تخصصي مربوطه و آشنائي با انتشارات تخصصي مربوطه، آموزش شيوه پژوهش وعلمي فكر كردن است. اينكه هر فردي علاقه مند به علم باشد مي تواند به تحقيق بپردازد، الزاما به حاصل قابل اعتنا و قبول علمي در هر موضوع نمي انجامد. بنابراين اصلاح شيوه آموزش از آموزش محوري به پژوهش محوري به شدت مورد نياز آموزش عالي ما است. متاسفانه التهاب كنكور و رقابت ميليمتري بر سر نمره - چه براي شاگردان خوب و چه براي آنها كه فقط نگران گذراندن درس با حداقل نمره ممكن هستند! - هم اكنون به تمام مراحل آموزش عالي ما از سالها اول تحصيل تا مرحله گرفتن مدرك دكتري سرايت كرده و امروزه مي بينيم كه تعداد و درصد دانشجوياني كه علاقه مند واقعي به پژوهش باشند به نسبت گذشته حتي كمتر هم شده است. راحتتر و سريعتر رسيدن به هدف، كه همانا زندگي - به حق - مرفه است، به هر چيز ديگري اولويت يافته و به محض رسيدن به حداقلي از هدف، انچه كه البته مطرح نيست - يا كمتر مطرح است -دنبال كردن پژوهش است. به عنوان يك هدف، پژوهشگر شدن كمترين اولويت را مي يابد. مملكت براي اهداف دراز مدت، حل مشكلات عمده و توسعه، بيش از هر چيز به پژوهشگران با سواد و زحمت كش نياز دارد. آموزش عالي ما بايد با اين نگرش در دراز مدت تغيير بنيادي يابد. پژوهش محور شدن سامانه آموزش عالي ما يك نياز بنيادي است.