افراد در پزوهش مهمترند يا سازماندهي پژوهشي؟

در تاريخ ايران همواره از محققان به عنوان انسانهايي كه در تنهايي و حداقل امكانات درخشيده اند نام برده شده است. حداقل به لحاظ گذشته تاريخي ما همواره محققان فردي برتر و معروفتر از سازمانهاي پزوهشي بوده اند. در مقابل توسعه سازمانهاي پژوهشي همواره در فرع توسعه پژوهش قرار گرفته است. چه بسا خود پزوهشگران نيز فضاي رشد تك نفره را بيشتر پسنديده اند و احتمالا بر هر نوع سازماندهي خرده گرفته اند. آنچه كه دنياي پيشرفته اهميت فوق العاده دارد توسعه نهادهاي پژوهشي است كه در انها افراد با آزادي، حرمت، احترام و پايبندي به قانون رشد مي كنند. آنچه كه در دنياي در حال توسعه مورد نياز است توسعه و رشد همين نهادهاي پژوهشي اعم از دولتي و خصوصي است. پزوهشگاهها و پژوهشكده هاي خصوصي و دولتي بايد تا جايي كه تامين نيازهاي اينده كشور امكان پذير شود، توسعه يابند و تقويت شوند.