آغاز سي امين دهه فجر انقلاب اسلامي

امروز در تاريخ ما ياد آور يك اتفاق تاريخي مهم است. روزي كه سي سال قبل در آن پس از به اوج رسيدن مبارزات ملت ايران، حضرت امام خميني -ره- از تبعيد و هجرت پانزده ساله به تركيه، عراق و در نهايت اقامت پنج ماهه در پاريس به عنوان رهبر نهضت به كشور و فرودگاه مهرآباد بازگشت و پس از آن در يك فرايند ده روزه رژيم سلطنتي و شاهنشاهي در ايران براي هميشه سقوط كرد. اين اتفاق بزرگ تاريخي كه به رهيري امام خميني رخ داد، تجلي يك پيروزي بزرگ در حركت ملت ايران بود. به ياد دارم كه در پي تظاهراتهاي سال پنجاه و هفت، شب قبل از آمدن امام، به همراه مرحوم پدرم و ساير اعضاي خانواده در خيابانها در تظاهرات مردمي شركت داشتيم و شعار مي داديم : فردا صبح، هفت صبح، فرودگاه. حدود ساعت پنج صبح كه از منزل عازم فرودگاه شديم متوجه شديم كه از ميدان انقلاب جلو تر نمي توان رفت و ما به همين دليل در ضلع جنوبي ميدان انقلاب در كنار مسير عبوري كه دو سوي آن از مردم پوشيده شده بود، مستقر شديم و پس از حدود سه و نيم ساعت انتظار، كاروان اتومبيلها - كه امام خميني در يك دستگاه شورلت بليزر در ميان آنها بود- از مقابل ما عبور كردند. بعد هم اتوميبل حامل مرحوم آيه الله طالقاني را- كه به گمانم يك مرسدس بنز بود- ديديم و پس از آن به همراه سيل جمعيت تا مقابل درب بهشت زهرا رفتيم، ولي خوب ازدحام جمعيت به نحوي بود كه امكان ورود به بهشت زهرا نبود. در راه بازگشت به منزل، در حوالي ميدان امام حسين ويژه نامه يكي از روزنامه ها - فكر كنم روزنامه اطلاعات- را ديديم كه توزيع شده بود و خبر از بازگشت امام به ميهن مي داد. به هر حال آن روز براي من كه در سن ده سالگي بودم، هيچگاه فراموش نمي شود. روزي كه مردمي كه توسط رژيم شاهنشاهي تحقير مي شدند، نتيجه تلاش خود براي خودباوري ملي را مي ديدند. انقلاب اسلامي حركت بزرگ ملت ايران در تاريخ اين كشور است. به باور من پس از انقلاب سوال ها و مسائل بزرگ به صورت جدي براي ملت ايران مطرح شد. توسعه كشور و ساختن آن بر مبناي آنچه كه خود مي آزماييم براي به مساله اي جدي تبديل شد. به در هرحال تاريخ معاصر ما روز 12 بهمن پنجاه و هفت جايگاهي ويژه خواهد داشت. ياد تمامي شهداي انقلاب اسلامي كه براي به ثمر رسيدن حركت ملت ايران جان باختند گرامي باد.