کنفرانس های زمین شناسی مهندسی و ژئوفیزیک به پایان رسید

پریروز عصر-سوم اسفند- چهارمین همایش زمین شناسی مهندسی و زیست محیطی ایران در سالن شهید مطهری دانشگاه تربیت مدرس پایان یافت. این همایش با برگزاری یک میزگرد به انجام رسید که موضوعش در مورد زلزله خیزی تهران بود و مسئولش من بودم. در این میزگرد که حدود چهل و پنج دقیقه طول کشید ابتدا مقدمه ای در مورد لرزه خیزی تهران گفتم - با ارائه اسلاید- و ضمنا تلاش کردم بحث در زلزله متوقف نشود و سایر خطر های طبیعی را نیز هم به دلیل اهمیت و لزوم نگاه همه جانبه نگر در بلایای طبیعی و هم به دلیل اینکه همایش زمین شناسی مهندسی بود مطرح کنم. در پانل هم دکتر شعاعی دانشیار پژوهشکده آبخیزداری جهاد و رئیس سابق انجمن زمین شناسی مهندسی هدایت بحث ها و تنظیم وقتها را به عهده گرفت. ضمنا دکتر امینی حسینی و دکتر حق شناس از همکاران - و رفقای - من در پژوهشگاه و دکتر فاطمی عقدا و دکتر حسینی از پژوهشکده سوانح طبیعی نیز حضور داشتند. من هم بحث و نقطه نظرات شرکت کنندگان در پانل و نیز حضار در جلسه را خلاصه کرده و روی کامپیوترم می اوردم که با اتصال به ویدئو پروجکشن حضار نیز نتیجه و خلاصه بحثها را همزمان بر روی پرده بزرگ می دیدند. از نظر اجرا تجربه جالبی بود که ما در خارج از ایران بارها دیده و داشته ایم و در ایران نیز به ویژه در انجمن های علمی از چنین مواردی بسیاز نیاز داریم تا همه بدانیم که اولا در کجای کار هستیم و برای ادامه کار هر کس چه کاری می تواند -و باید- بکند. در پایان نیز دکتر شعاعی به درستی گفت که از این موارد می توانیم به مناسبت های مختلف در حد فاصل بین دو کنفرانس - دوسالانه - خود داشته باشیم

دیروز پنج شنبه-چهارم اسفند- بعد از ظهر نیز دوازدهمین کنفرانس ژئوفیزیک ایران در سازمان زمین شناسی کشورپایان یافت و البته در جلسه اختتامیه آن نیز جلسه ای به صورت پرسش و پاسخ برگزار شد و ای کاش این یکی نیز به صورت بحث میزگرد روی یک موضوع یا معضل مملکت - در زمینه تخصصی ژئوفیزیک- متمرکز می شد. به هر حال لزوم برگزاری جلسات کنفرانس در ایران به صورت کارگاه تخصصی و بحث ومیزگرد و کمتر کردن ارائه های شفاهی و بیشتر کردن پوسترها و در نهایت سپردن هدایت بحثها در زمینه های مختلف به استادان فن و وقت بیشتر دادن به گفتگوی متخصصان در جلسات علمی به عنوان نقطه نظر خودم مطرح کردم. آنطور که اعضای هیئت مدیره انجمن ژئوفیزیک ایران می گفتند، به دلیل مقلات زیادی که دریافت کرده اند- 185 مقاله در همین کنفرانس دوازدهم- ممکن است کنفرانس ژئوفیزیک را سالانه برگزار کنند.

به هر حال خدا زیاد کند این اتفاقات را در ایران!، و انشاالله که دوستاران علم و پژوهش نیز بیش از پیش بتوانند رویداد مربوط به علائق خود داشته باشند و فاصله این رویداد ها دوساله و چهار ساله نشود