شرايط حداقلي براي مديريت پژوهشي چيست؟-1

در اين صفحه هر از چند گاهي به مديريت پژوهشي در كشور، به ويژه مديريت پژوهشي در دانشگاهها و پژوهشگاهها پرداخته ام. در اين راستا از دانسته هاي كم خود در دوراني كه مسئوليتهاي مختلف داشته ام بهره گرفته ام. در اينجا مي خواهم بخشي از اين بحث را در چند يادداشت پي بگيرم. البته اميدوارم زمينلرزه هاي فوج گونه كه در اين ماه در مكانهاي مختلف در فلات ايران رخ داده اند، مجال چنين يادداشتهايي را بدهند!.
۱

نيروهاي موجد در عرصه مديريت پژوهش در هر هر سازمان خيلي متنوع و متكثر نيستند. حقيقت آن است كه بايد با همين نيروهاي موجود بتوان سازماندهي كرد و از آنها كه ايده جديد دارند و تحول خواه هستند حمايت كرد و به روشهاي مختلف همين اندك نيروهاي موجود را دچار تفرقه و اختلاف و حاشيه ننمود. اگر چنين نباشد، عملا همين نيروي موجود را پراكنده مي كنيم و بهره وري به حداقل مي رسد.
۲-

البته شرايط ايده آل براي كار احتمالا به قدري غير قابل دسترس خواهد بود كه كسي اصلا كاري نكند! ولي تاكيدم بر آن است كه يك شرايط حداقلي براي كار لازم است. دست كم بايد به پيگيري شدن تحولهاي پيشنهادي بتوان اميد وار بود. خلاصه آنكه شرايط چنان نشود كه عملا به بي اعتمادي بيانجامد.
۳-

اگر كسي شانه زير بار داد، بايد بتواند حداقل كاري كه از دستش برمي آيد انجام دهد. فوري چنان مسائل و

مشكلات كاري و اداري سرش ريخته نشود كه يا به ماشين امضا بودن رضايت دهد - كه اين يعني پايان! - و يا بگذارد برود!. بايد بتواند حداقل اثرگذاري را مهيا ببيند.
۴-

از سوي ديگر اگر آنقدر دست باز نباشدكه به پيش بردن كار پژوهشگران را نتواند عملي كند، امكان و انگيزه همكاري از سوي مجموعه اي كه با او كار مي كنند سلب مي شود.
۵-

بايد همان حداقل هايي كه از يك مدير پژوهشي بر مي آيد، بتواند عملياتي كند. اگر همان حداقل اثر را نتواند بگذارد، كار براي خودش هم بي معي ميشود.
۶-

همه مي دانند كه فرق نخبگان با عوام آن است كه يك نخبه اول مي انديشد و بعد كاري مي كند يا حرفي مي زند. فضا نبايد چنان عام زده شود كه اول حرفي بزنيم و بعد ببينيم كه چگونه بتوانيم آن را عملياتي كنيم، يا از انجام آن منصرف شويم و به طور كلي ترديد دائمي حاكم شود.
۷-

فضا اگر در حالت مطالبه دائمي باشد، و طلب خواست بيشتر شعار دائمي باشد، در آن صورت تحقق حداقل ها هم شايد ممكن نباشد.