درسهای انتخابات: اهمیت وفاق، وحدت ملی و نگاه به فردائی دیگر...

انتخابات ریاست جمهوری در ایران حاوی درسهای بزرگی برای ملت ایران بود. بلاخره هر کس این انتخابات ریاست جمهوری راببرد یادمان نرود یک گروهی هستند که به کسی دیگر رای داده اند که در انتخابات برنده نشده است. ما هم که در این مملکت زندگی می کنیم باید مواظب باشیم که اگر در گروه اکثریت قرار گرفتیم، به تحقیر اقلیت دست نزنیم – کاری که بیشتر ما متاسفانه به آن عادت داریم!- و اینکه اگر دراقلیت قرار گرفتیم بدانیم که دنیا به آخر نرسیده است. درسهای مهم این انتخابات راشاید بتوان به این صورت خلاصه کرد:
اول اینکه : طبیعی است که سوم تیر آخرین انتخابات ایران نیست. برای آینده باید مجددابرنامه ریزی کرد. دردموکراسی فرصت به همه میرسد، اگر قادر باشند تا نظر مردم را جلب کنند – و اساسا نظرمردم برایشان مهم باشد!- ومعلوم است که مردم واقعی هم همانها هستند که درجامعه زندگی می کنند و میروند رای می دهند. البته بعضی مردمی خیالی رادر نظر می گیرند که همیشه در تمام نظر سنجی ها به آنها بشترین رای را می دهند!.
دوم اینکه : شاید اگر گفتمان توسعه درایران اینطور به بخشی از جامعه بی توجه نبود که به هر حال احساس می کند فراموش شده است و به طور نابود کننده ای با مشکلات خود دست و پنجه نرم می کند، امروز جامعه در وضعیت دو قطبی کامل – تقابل گفتمان توسعه و گفتمان عدالت در برابر هم – قرار نمی گرفت. برنامه ریزان، فرهیختگان وتوسعگرایان و طرفدارانشان گاه چنان به برنامه های توسعه اقتصادی –صنعتی پرداختند و چنان به گسترش فضای سیاسی دل مشغول شدند که یادشان رفت در فاصله ای نچندان دور از آنها – شاید در همسایگی شان! – انسانهائی در دغدغه معاش و نان شب و بیکاری و اعتیاد و فساد و ... در حال نابودی هستند!. این دغدغه ها را به دغدغه های فرهنگی - مذهبی مردم اضافه کنید تاببینید چگونه گروههای از مردم از هر چه نام توسعه دارد تنفر دارند!. این شرایط حاصل فراموشی بزرگی است که در ایران بعداز جنگ در مورد طبقاتی ازمردم رخ دادو امروز انتخابات ریاست جمهوری ما را به چنین مقابله ای تبدیل کرده است.
سوم اینکه: ما ایرانیان نه در مورد توسعه ملی و نه در مورد مسائل اجتماعی و توسعه سیاسی در کشوری مثل ایران تجربه نداشتیم و امروز روزی است که از نتایج انتخابات خود درس بگیریم. بدانیم که همه روشنفکران و تکنوکراتها الزاما سیاست مداران خوبی نیستند. بعضی در تهران زندگی می کنند، ولی فراموش میکنند که مردم ایران همه در تهران زندگی نمیکنند!. ازسوی دیگر بعضی روشنفکران از نظر ذهنی در فضای خاص خود – که شبیه مردم خودشان نیست – به سر می برند. اینهاباعث شدتا تحلیلهای بعضا غلطی از شرایط موجود بدست دهند.
چهارم اینکه: هر کاندیدا که برنامه ای شفاف به لایه اجتماعی مشخص مورد نظر خود نشان داد در این انتخابات از مردم رای گرفت. مردم نتایج و برنامه ملموس می خواهند.
پنجم آنکه: مشخص شد که احزاب ما بسیار در مشی سیاسی و دانش سیاست و استفاده از تحصیلکردگان علم سیاست و اجتماع باید بکوشند. تقریبا تمام احزاب سنتی و قدیمی در براورد حمایت مردم از خویش اشتباه میکردند. اتفاقا انتخابات بهترین جا بود که مردم که معمولا در تمام معادلات نادیده انگاشته می شوند، نشان دهند که هستند و انتخابات به همه آنها فرصت ابراز وجود می دهد.
ششم اینکه: کسانی – حدود پانزده درصد از مردم -تقریبا در هیچ شرایطی در انتخابات شرکت نمی کنند.ازسوی دیگر کسانی هم که عمدا در انتخابات شرکت نکردند – تحریم کردند - بیش از بیست درصد از مردم نبودند. بنابر این دموکراسی ایرانی ترسیمی نسبتا شفاف برای اولین برای – به باور من – ازلایه های مختلف اجتماع ایران به دست داد که البته لازم است تا محققان علوم اجتماعی و سیاسی ما روی آن کار پژوهشی انجام دهند تا جامعه خود را بیشتر و بهتر بشناسیم.
ولی امروز یک روز قبل از انتخابات دور دوم مجدددا برلزوم تداوم اصلاحات در ایران و اصلاح درروند آن – به دلائلی که بعضی از آنهارادر بالاشرح دادم – پای فشاری می کنم. ولی یادمان نرود که نیجه انتخابات هر چه باشد باید بلافاصله پس ازآن با وحدت ملی و همگرائی اجتماعی به دور هم جمع شویم. به دفع هم نپردازیم که امروزه – در برهه ای حساس که کشور ما مرحله حساس از تاریخ خودرا میگذراند – به ضرر همه ما تمام خواهد شد. فردائی هم هست،به فردا نگاه کنیم. به امید فردائی بهتر برای ملت ایران.