Tant que nous nous souvenons, tout est possible!

این جمله فوق را عمدا به اصل فرانسه آن آوردم. دلیل آوردن آن هم بحثی است که در وب لاگ من پس از یادداشت من در مورد گرامی داشت شهدا در گرفته بود. حال چرا این جمله را آورده ام: هنگامی که ده سال پیش درهمین ماه آبان برای ثبت نام دوره دکتری به شهر گرونبل فرانسه رفته بودم ،هنگامی که می خواستم شهر گرونبل را ترک کنم و از محل ترمینال قطار و اتوبوس این شهر آماده رفتن با اتوبوس به محل فرودگاه بودم ، تصمیم گرفتم در مدت انتظار یک قهوه هم بگیرم. هنگام خوردن قهوه با نگاه به اطراف توجهم به یک تابلو بزرگ - از همان تابلوهای تبلیغاتی که معمولا با نورافکن به آنها نور می تابانند و هم اکنون در ایران هم فراوان هستند- جلب شد که در پس زمینه آن تصویری از سربازان فرانسه که در جنگهای جهانی برای وطنشان جنگیده بودند - احتمالا تصویر مربوط به جنگ جهانی اول بود -و این جمله را که در تیتر مطلب آورده ام، خیلی بزرگ درج شده بود. معنی آن این است که هنگامی که ما خود را -منظوربا توجه به عکس پس زمینه، افتخارات و سربازان فداکار خود را- به خاطر داشته باشیم، همه چیز ممکن است -

اگر اشتباه نکنم چنین تبلیغات شهری در فرانسه به مناسبتهای مختلف - نظیر روز پایان جنگ جهانی اول و روز پایان جنگ جهانی دوم توسط شهرداری ها انجام می شود. روزیازده نوامبر - جمعه هفته پیش- در فرانسه به مناسبت پایان جنگ جهانی اول تعطیل رسمی بود و به تجلیل از شهدای این جنگ پرداختند. مراسم رسمی به همین مناسبت در پای آرک دو تریومف - همان تاق نصرت تاریخی زیبا که در میدان اتوال - یا شارل دو گل - موجود است (عکس آن را در فوق می بینید) در پای آتش همیشه روشن به یاد سرباز گمنام و شهیدای راه وطن با گذاشتن حلقه گل از سوی مقامات رسمی کشور انجام می شود. درهمین روز از سرداران جنگی و سربازان هنوز زنده مانده از آن جنگها - که هم اکنون سن های حدود نود و صد سال دارند!- نیز تجلیل می شود. در روز ملی فرانسه و همچنین روز آتش بس به مناسیت پایان جنگ جهانی دوم نیز چنین مراسمی برقرار است. چگونه است که در فرانسه که خود را مهد آزادی و حقوق بشر در دنیا می داند و امروزه از مدرن ترین کشورهای صنعتی دنیاست، اینقدر به حفظ یاد شهدای خود در حدود یک قرن و شصت سال پس از جنگهای خود اهتمام دارند و در پای هر سد و نیروگاه و تونل که می روی یاد جانباختگانشان را گرامی می دارند؟ آنها که جان خود رادر راه دفاع و یا توسعه و آبادانی میهن خود ازدست داده اند. ولی ما بعضی وقتها اصل قضیه ر ا اشتباه می گیریم و به ایثارگرانمان بی توجه می شویم ویا ازاساس موضوع را انکار می کنیم؟

همینجا ابراز خوشحالی می کنم ازاینکه در اخبار دیدم که امسال یکی از چهره های ماندگار را سردار فضلی، از سرداران سرفراز و همچنین ازجانبازان دفاع مقدس که یک چشم خود را در راه دفاع از میهن از دست داده است، اعلام کردند و ازایشان تجلیل شد. شخصا در سالهای دهه شصت هنگامی که برای زیارت مزار شهدای جنگ تحمیلی به بهشت زهرا می رفتیم ایشان را بارها دیده بودم که به صورت یک انسان معمولی و متواضع در هنگامی که درجبهه نبود به زیارت مزار شهدا می آمد.

به هر حال من فکر می کنم که این موضوع مهمی است که باید نسلهای مختلف ما ملت ایران در مورد آن با هم به گفتگو بپردازند و مبادا دعواهای سیاسی و مسائل اقتصادی و اجتماعی امروزی را با این موضوع قاطی و اشتباه کنیم.