يا رب تو نگهبان دل اهل وطن باش - كاميد بديشان بود ايران كهن را

ديشب داشتم يادنامه ملك الشعراي بهار را در مجله بخارا مي خواندم. انصافا علي دهباشي خيلي خوب و خواندني مطالب ويژه نامه هاو جشن نامه هاي اديبان و نويسندگان بزرگ ايران و جهان را اماده و منتشر مي كند. در آن ميان شعر <به ياد وطن> استاد ملك الشعراي بهار مي درخشد.
ملك الشعراي بهار در ۱۶ آبان ۱۲۶۳ شمسي در مشهد متولد شد و در اول اردي بهشت ۱۳۳۰ در تهران وفات يافت. از مشروطه خواهان به نام بود . مدفن او در گورستان ظهير الدوله در تهران است. او سراينده ترانه دوستداشتني براي ايرانيان <مرغ سحر> است.
در شعر <يه ياد وطن> كه بيت آخر آن را در عنوان مطلب آوردم بخشهاي ابتدائيش به وصف كوهستان لزن -Leysin در سوئيس مكان بستري بودنش در سال ۱۳۲۷ به دليل بيماري سل و محل سرودن اين شعر - مي پردازد كه بخشهائي از ان چنين است:
مه كرد مسخر دره و كوه لزن را پر كرد ز سيماب روان دشت و چمن را
گيتي به غبار دمه و ميغ نهان گشت گفتي كه برفتند بجاروب لزن را
گم شده ز نظر كنگره كوه جنوبي پوشيد ز نظارگي آن وجه حسن را
....
سپس مسير را آرام عوض مي كند تا به موضوع اصلي برسد:
برف آمد و بر سلسله آلپ كفن دوخت وآمد مه و پوشيد بكافور كفن را
كافور برافشاند كز او زنده شود كوه كافور شنيدي كه كند زنده بدن را
ناگاه يكي سيل رسيد از دره اي ژرف پوشيد سراپاي در و دشت و دمن را
...
و با تكرار ابياتي كه با <آن روز> آغاز مي شود به اصل موضوع، همان وطن، مي رسد :
گم شد ز نظر آنهمه زيبايي و آثار وين حال فرا ياد من آورد وطن را
شد داغ دلم تازه كه آورد بيادم تاريكي و بد روزي ايران كهن را
آنروز چه شد كايران ز انوار عدالت چون خلد برين كرد زمين را و زمن را
آن روز كه گودرز پي دفع عدو كرد گلرنگ ز خون پسران دشت پشن را
و آن روز كه پيوست به اروند و به اردن كورش ، كر و وخش و ترك و مرو و تجن را
...
و در نهايت اينطور تمام مي كند كه:
بي نيروي قانون نرود كاري از پيش جز بر سر آهن نتوان برد ترن را
گفتار بهار است وطن را غذي روح مام از لب كودك نكند منع لبن
اين گونه سخن گفتن، حد همه كس نيست داند دشمن، آراستن روي وثن را
يا رب! تونگهبان دل اهل وطن باش كاميد بديشان بود ايران كهن را