چرا ازاعدام صدام خوشحال شدم؟

من نوشتم كه صدام بايد مي مانند تا به دليل همه جنايتهايش محاكمه مي شد. هفته قبل در دادگاه تجديد نظر با افتخار مسئوليت كاربرد تمام سلاحهاي غير متعارف و شيميائي را بر عيله ايران پذيرفته بود. به هر حال بعضي هموطنان من با عقيده حمايت از حقوق بشر از "اعدام" صدام انتقاد مي كنند و آن را نشانه بربريت و عقب ماندگي مي دانند. بعضي ديگر "به طور كلي از مرگ هر انسان حتي اگر صدام باشد" ممكن است اعلام ناراحتي كنند. بعضي وارد بحثهاي ريشه اي مي شوند كه "چرا اصلا كسي مثل صدام بوجود مي آيد؟" به هر حال همه اين نظرها محترم است و مي دانم كه بيشتر هموطنانم از اين اتفاق (اعدام صدام) خوشحال بودند و هستند.
ولي من نگران از دل صدها مادر ايراني، عراقي، كويتي و ... هستم كه فرزندانشان در آتشي سوختند كه صدام افروخت، ناراحتم از درد فرزنداني كه در كودكي پدرانشان را در ميدان نبرد با متجاوزان ارتش صدام از دست دادند، هنوز كابوس ان شبي را دارم كه در سردخانه معراج شهداي تهران يك سالون سوله را پر از جسد شهداي عمليات والفجر هشت ديدم، درد آن دختراني را دارم كه پسراني را كه دوست مي داشتند به جبهه رفتند و هرگز برنگشتند، ناراحت آن جوان دانشجوئي هستم كه همين هفته پيش پدرش را كه جانباز شيميائي بود، و در نزديكي منزل ما ساكن بودند، به دليل شدت جراحات و پس ازسالها رنج و درد از دست داد .... بله اينها دلائلي است كه من ناراحت و نگرانم و به همين دلائل از مرگ صدام خوشحال شدم.