در زندگي اجتماعي به ياري معلولان جسمي، و ذهني بشتابيم

امروز در خيابان ولي عصر در يك تاكسي به سمت شمال در حركت بودم. خانمي از راننده تاكسي درخواست كرد سوار شود. وقتي تاكسي ايستاد مشخص شد كه ناتوان جسمي است و با دو عصا و به سختي حركت مي كند. ابتدا رانند تاكسي از سوار كردن وي صرفنظر كرد و خواست برود. ولي من و يك آقاي آقاي ديگر كه سوار تاكسي بوديم درخواست كرديم كه راننده حوصله كند و خلاصه با كمك جواني كه از پياده رو عبور مي كرد، خانمي كه ذكرش رفت توانست سوار شود. ما كه سوار تاكسي بوديم از راننده تشكر كرديم كه به چنين رفتار انسان دوستانه اي كه البته وظيفه است ولي ممكن است در سرعت كنوني زندگي اصلا به حساب نيايد، تشويق شود. اين موضوع مرا به فكر فرو برد كه در شهر ما تهران اگر كسي ناتواني حركتي، جسمي يا ذهني داشته باشد آيا مي تواند حداقل روي كمك و همياري همشهريان و همنوعان خويش حساب كند؟ مگر در متون كلاسيك ادبيات و دين ما از اهميت و ارزش چنين روحيه اي سخن به ميان نيامده؟ راستي چرا شهرداري ها به فكر قوانين ويژه براي الزام وسايل نقليه به كمك به معلولان جسمي و حركتي تا به حال نبوده اند؟ (يا كمتر به فكر بوده اند؟)