اخلاق مهندسي

با توسعه و ظهور طبقه جديد كارشناسان و مهندسان حرفه اي و با گسترش آموزش عالي در ايران، افزايش تعداد دانشجو - به ويژه در رشته هاي مهندسي و علي الخصوص توسط دانشگاههاي آزاد - و ايجاد بازار كار مهندسي گسترده تر در ايران،فضاي جامعه به ويژه براي نسل جوانتر به آرامي تغيير كرد. به نظر مي رسد كه چيزي كه به همراه اين رشد - عمدتا در اقتصاد و بيشتر هم نا متوازن - توسعه نيافت، اخلاق و رعايت آن در حرفه مهندسي بود.
رقابت براي گرفتن كار و سبقت گرفتن از رقيب، جزو طبيعي حرفه مهندسي است ولي :
- مشخص نيست چرا بالابردن كيفيت چنين رقابتي كمتر ديده نمي شود،
- وقتي اشكال و اشتباه در مجموعه اي ديده شد، چرا صرف لحاظ كردن حيثيت و وجه شركت خود باعث ناديده گرفتن حقيقت مي شود،
- مزاياي استفاده از دانش و تصص روز و آخرين يافته ها در حرفه و موضوع يك پروژه چه اشكالي دارد كه حتي جوانان چنين مزيتي را رها مي كنند و به دنبال لابي كردن و اسفاده از نيروي پشت پرده و ... مي روند؟
- وقتي ايمني مردم در يك منطقه مطرح مي شود و بلاياي طبيعي مطرح است، چرا حفظ تداوم يك پروژه و صرفه اقتصادي براي مهندسان ارجح است؟
- سود و صرفه اقتصادي بر هر چيز مقدم مي شود و يادمان مي رود كه رشد طبيعي و منطقي را چرا نمي پزيريم؟
- رعايت احترام همكار و اهميت حفظ حرمت حرفه اي را چرا با توجيه هاي كختلف فراموش مي كنيم؟
- چه مصلحتي بالاتر از تلاش براي حفظ مصالح ملي وجود دارد كه ما وقت و توان انديشيدن را به جدل و رقابت غلط و دشمني اختصاص مي دهيم؟
- مگر كشور ما در هر موضوع تخصصي حرفه اي چقدر توان و متخصص دارد كه وقت خود را به خنثي كردن هم صرف كنيم؟
- مگر مي توانيم نيروي تخصصي را به راحتي بدست بياوريم يا بازيابي كنيم، كه با ندانم كاري اين نيروي با ارزش را رها مي كنيم و بدهنه تخصصي كشور را تهي كنيم؟
به هر حال سوالاتي از اين دست فراوان است كه همگي را بايد در پاسخ به لزوم رعايت اخلاق مهندسي بررسي كرد و مورد توجه قرارداد.