بومي بودن يا جهاني بودن علم

در سالهاي اخير زياد مي شنويم كه از بومي كردن دانش يافناوري زياد سخن به ميان مي آيد. البته دانش در ذات خود مرز نمي شناسد و يك يافته دست اول علمي در هر كجاي جهان كه باشد مربوط به هه مردم و تمدن جهان است. ولي اصطلاح بومي كردن دانش و فناوري معمولا - اصطلاحا - به شناخت دانش روز و قابل كاربرد كردن فناوري هاي ايجاد شده - بيشتر در جهان صنعتي و پيشرفته- در كشورهاي در حال توسعه اطلاق مي شود. به هر حال از ديد آنكه ما دانش و توسعه مرز هاي آن را با استاندارد جهاني به رسميت بشناسيم و به اصطلاح سطح علمي و دانشگاهي خود را به دليل شرايط ويژه و داخل كشور قابل تخفيف ندانيم، امر مهمي است كه امروزه با ضرورت انتشار مقالات علمي در مجلات نمايه شده بين المللي -به عنوان يكي از شاخصه ها- در مجامع دانشگاهي ما در سالهاي اخير بسيار مورد بحث بوده است.
در سايت تابناك ديدم كه آيه الله جوادي آملي ، استاد حوزه علميه قم، درپيامي كه به همايش سالگرد تاسيس دانشگاه پيام نور داده اند در اين مورد اظهار نظري كرده اند كه بخشي از آن را در ذيل مي آورم:
؛دنش را نه مي‌توان بومي كرد و نه بومي مي‌شود و نه مصلحت در آن است بلكه به مجرد تولد در زمان معين يا در سرزمين خاص فورا از قلمرو جهات شش گانه پر مي‌كشد و جهاني مي‌گردد و در دسترس ساكنان آفاق دور و اقليم‌هاي پراكنده قرار مي‌گيرد بنابراين دانشوري كه درصدد نوآوري و شكوفايي دانش است براي اينكه همراه دانش خويش تاريخ طولاني را طي نمايد بايد از شرح صدر و سعه قلب برخوردار باشد. چنين گشايشي فقط بهره موحد ناب است زيرا هر تعلقي مايه پايبندي و رهزني است. دانشمند گرفتار پايبند و مبتلا به رهزن، توفيق صحابت ابتكار خويش را از دست مي‌دهد و از آن بهره نمي‌برد و به مثابه صدفي است كه از گوهر پرورش يافته درون خود طرفي نمي‌بندد.؛