برای ناصر حجازی دروازبان اسطوره ای فوتبال ایران که امروز درگذشت

برای نگارنده که از کودکی در دهه پنجاه شمسی با قرار گرفتن در یک خانواده علاقمند به فوتبال و البته بیشتر پرسپولیسی، همواره مساله فوتبال و تیم ملی و رقابتهای باشگاهی بسیار مهم بوده است، یک نام از همان موقع بسیار پر جلوه بود: ناصر حجازی. از حدود یک سال قبل از بیماری سرطان ریه او همگی مطلع بودیم. چون شخصا پدرم را به دلیل همین بیماری سرطان دوازده سال پیش در همین اوایل خرداد ماه از دست داده ام، در تمام این مدت می توانستم حال و روز خانواده اش را کاملا درک کنم. از طرفی استرس و ناراحتی و لزوم مراقبت از پدر بیمار در منزل و از طرف دیگر ابراز احترام، توجه و همدلی و همدردی از سوی نزدیکان. حال توجه کنیم که وقتی بیمار کسی مثل ناصر حجازی باشد، میزان توجه و ابراز علاقه و عشق و همدردی می تواند به حجمی برسد که آسایش و آرامش را از خانواده وی سلب کند.

به هر حال اینها جزو لاینفک محبوبیت ستارگانی چون مرحوم حجازی است که در دوم خرداد در 62 سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد. در دیماه ۸۸ در حاشیه یک برنامه رادیویی در رادیو تهران آقای حسن روشن را دیدم و احوال آقای حجازی را از ایشان پرسیدم. بسیار نگران بود و البته می گفت که ناصر خیلی مصمم است که تا آخر در مقابل این بیماری پایداری کند و امروز همه می دانیم که همین کار را هم کرد. ناصر حجازی، حسن روشن و علی پروین از نسل طلایی دهه پنجاه فوتبال ایران بودند که در اولین حضور تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین، در ترکیب اصلی تیم ملی ما حضور داشتند و در مقابل هلند و پرو بازی را واگذار کردند و یک مساوی تاریخی۱-۱ هم از اسکاتلند گرفتند.

ناصر حجازی از سال ۴۸ تا ۱۳۶۵ به مدت ۱۸ سال در رده باشگاهی فوتیال بازی کرد. البته در ترکیب تیم رقیب تیم محبوب من! یعنی در تاج -قبل از انقلاب-و استقلال، که نام جدید همان باشگاه تاج پس از انقلاب بود. او از سال ۴۷ -سال تولد نگارنده -تا ۱۳۵۹ به مدت دوازده سال در ترکیب تیم ملی فوتبال ایران دروازبان ما بود. مربیگری را نیز از سال ۶۷ در بنگلادش آغاز کرد و به تناوب به مدت بیست سال تا سال ۸۷ در تیم خود یعنی استقلال و دیگر تیمهای ایرانی ادامه داد. این اواخر در تیمی در اسلواکی به عنوان مدیر فنی مشغول شده بود تا اینکه از بیماری خود مطلع شد و نتوانست ادامه دهد. هنگامی که ناصر حجازی در دروازه تیم ملی ما بود، می توانستم در همان حال و هوای کودکی احساس خوبی داشته باشم که دروازبان ما فردی است که خیالمان را تا حد زیادی راحت می کند. البته از شما چه پنهان که هنگامی که او در دروازه تیم استقلال می ایستاد، عکس العمل های عالی او، موجب می شد تا ما پرسپولیسی ها حرص بخوریم! که دروازبان تیم رقیب از بدشانسی ما بهترین دروازبان تاریخ فوتبال ماست!. بعد از انقلاب فقط احمد رضا عابد زاده توانست تا حدی این خاطره خوش را برای ما تکرار کند، که از بایت دروازه تیم ملی فوتبال خیالمان راحت باشد.

به هر حال درگذشت ناصر حجازی، با توجه پیشرفت بیماری او، مساله ای بود که همگی آرزو می کردیم رخ ندهد، ولی احتمال آن هم کم نیود. ناصر حجازی از نسلی بود که با امکانات محدود سالهای دهه ۴۰ در ورزش ایران به تدریج مطرح شد و با پشتکار و خودساختگی به بالاترین سطح ، به عنوان ستاره ورزش فوتبال و بهترین دروازبان تاریخ فوتبال ایران و یکی از بهترین ها در فوتبال آسیا مطرح شد. در این سالهای اخیر فضای کاری در همه شاخه ها از جمله ورزش، و به ویژه فوتبال عوض شده و اکنون دروازبانان فوتبال حتی در تیمهای درجه دو و سه فوتبال دستمزدهایی دارند که هم نسلان مرحوم ناصر حجازی در زمان بازی فوتبالشان تصورش راهم نمی توانستند داشته باشند. ولی حجازی، روشن، پروین، کلانی، اسکندریان و شاهرخی و ستاره های هم نسل آنها حاصل دسترنج و زحمت کشیدن خود و مربیانشان بودند و نه الزاما امکانات ویژه و هزینه های فراوان. از زمانی که فوتبال ایران به اصطلاح حرفه ای شده است، ما هنوز دروازبانی در سطح حجازی و عابد زاده نداشته ایم. ضمنا صرف پولهای فراوان و عدم رسیدگی متناسب به پرورش اخلاقی و روحیه ورزشی و عدم رشد متناسب فرهنگی موجب می شود که بعضا مسایلی تاسف بار در فوتبال ایران رخ دهد که در همین فصل گذشته هم مواردش کم نبود.

به عنوان یک طرفدار فوتبال، و البته به عنوان یک پرسپولیسی دو آتشه!، درگذشت غم انگیز شادروان ناصر حجازی را به اعضای خانواده و جامعه ورزش و به ویژه اعضا و هواداران باشگاه استقلال تسلیت می گویم و امیدوارم تا گرامیداشت ناصر حجازی محل رشد فضای همدلی و دوستی و بین ورزشگاران و هواراران ورزش باشد، همان همدلی و دوستی که آقای حسن روشن در حاشیه همان برنامه رادیویی در دیماه ۸۸ آرزو می کرد. روح ناصر خان حجازی شاد.