افزایش تراکم، توسعه نامتوازن و بالارفتن خطر پذیری در تهران

به تهران امروز دقت کنیم. منازل قدیمی که اصطلاحا کلنگی نامیده می شوند توسط مردم تخریب و به جای آنها آپارتمانهای مرتفع سه تا چهار طبقه ساخته می شود. این روند به صورتی است که در منطقه نارمک که ما در آن زندگی می کنیم در یک قطعه زمین حدود پنجاه تا صد متری که قبلا در آن یک خانواده چهار نفری زندگی می کرده اند یک مجتمع آپارتمانی چهار طبقه - با چهار آپارتمان -ساخته می شود. همین اتفاق اخیرا در همسایگی ما در مورد یک قطعه زمین دویست متری رخ داده و هم اکنون یک مجتمع آپارتمانی چهارطبقه دو واحدی – جمعا هشت آپارتمان – در حال احداث است. در منزل مذکور حدود پنج تا هفت نفر زندگی می کردند ولی بااین مجتمع انتظارداریم تا در همین فضا حدود شانزده تا بیست نفر ساکن شوند. درمورد قطعه زمینهای بزرگ – پانصد تا هزار متری – مساله متفاوت است وبرج سازان علاقه بیشتری به این موارد نشان میدهند! مشکل پارکینگ را در نظر بگیرید و ساخت و ساز اکثر نامقاوم – اصطلاحا بسازو بفروشی – را نیز به این ماجرا بیافزائید و همزمان به عدم گسترش متناسب فضای سبز، آموزش، ورزش ومراکز خرید نیز توجه کنید تا ببینید که رشد نامتوازن فضای شهری چگونه به بالا رفتن خطرپذیری در شهر تهران لرزه خیز می انجامد. گسترش اینگونه علاوه بر خطر پذیری در مقابل بلایای طبیعی، خطر پذیری در مقابل معضلات اجتماعی، نبود آسایش روانی و فساد و نا امنی و .. را نیز افزایش می دهد. امید است که برنامه ریزان شهری به این مساله با اولویت بالا فکر کنند.