هنوز 20% از مناطق زلزله زده شش روز بعد از زلزله قابل دسترس نیستند

امروز از شبکه خبر شنیدم که در پایان روز ششم بعد از زلزله 16/7/84 در مظفرآباد پاکستان هنوز بیست درصد ازمناطق زلزله زده قابل دسترس نیستند. این به بدان معنی است که هنوز پس ازیک هفته از رویداد زلزله به بخشهائی از مناطقی که مردم زلزله زده در آن هستند - یا بوده اند!- هیچ کمکی نرسیده است و یا فقط از طریق هوا کمک های پراکنده ای پرتاب شده است. این موضوع در ابتدای سده بیست و یکم یعنی فاجعه کامل بشری که باید بر آن گریست. پس ما همچنان به درس آموزی به ترتیب زیر ادامه می دهیم:

اول آن که مناطقی در دنیا - و در کشور ما-هستند که بسیار دور از دسترس بوده و به دلیل لرزه خیز بودن و قابلیت زمینلغزش هنور نوع زمینلرزه مهمی می تواند ارتباط آنها را با دنیای بیرونی کاملا قطع کند

دوم آنکه کشورهائی مثل پاکستان - و در بسیاری از ما موارد کشور ما- عملا در مقابل چنین حوادثی بی دفاع بوده و علاوه بر نبودن تجهیزات کافی برای حمل و نقل در چنین مناطقی و رساندن نیروهای کمکی ظاهرا برنامه ای نیز برای چنین کاری وجود ندارد.

سوم آنکه در کشور پاکستان چون زلزله مهمی در تاریخ کوتاه آن - از 1947- و در تاریخ سده بیستم شبهه قاره هند از این ناحیه - کشمیر- گزارش نشده بود- حداقل در حد چنین فاجعه بزرگ انسانی- اساسا مدیران امدادی و مسولان ارشد و محلی کشور پاکستان هرگز تصور نمی کرده اند که چنین بلائی روزی سرخواهد رسید. غافل ازآنکه در هر ناحیه که از نظرلرزه خیزی و لرزه زمینساختی تایید شود که از نظرخطر زلزله در پهنه با خطر بالا واقع است هر لحظه می توان انتظار چنین فجایعی را داشت. فاجعه ای که ما باید در مورد آن هشدار دهیم و در هر گوشه از مملکت برای مقابله با عوارض غیر قابل تصور ان از همین حالا برنامه ریزی کنیم. نظامهای مهندسی، انجمنهای علمی، گروههای دانشجوئی و دانشکده ها و پژوهشکده های سراسر کشور می توانند در این راه کمک بسیاری به تناسب با شرایط هر منطقه انجام دهند. شاید اولین تلاش در این راه باید توجیه وکلای مجلس و مدیران ارشد مسئول محلی و همچنین توجه دادن رسانه ها به این امر و از سوی دیگر تلاش گسترده برای آموزش تخصصی مهندسین و دانشجویان مهندسی به این منظور باشد.