دانشگاههاي پژوهش محور و كار افرين -2

ساختار دانشگاههاي نوين بر اساس اهداف كلان و برنامه هاي ريز توسعه كشورهاي پيشرفته و در حال توسعه و بر اساس نظارت مستمر و دائمي و تغييرات مداوم در برنامه و ساختار- در صورت نياز- تنظيم مي شود. دانشگاهها در چنين ساختار فقط وظيفه بنياني توسعه فرهنگ علمي و تقويت طبقه نخبه را بر عهده ندارند و بر اساس يك نقشه راه كه توسعه نخبگان درجه اول در هر موضوع - گرد آمده در يك سازمان تصميم گيري راهبردي در مورد هر شاخه تخصصي -تهيه شده است، پروژه هاي پژوهشي پيشنهادي از سوي استادان و محققان مورد حمايت قرار مي گيرد (و آنها كه در جهت نيازهاي كلان تشخيص داده نشوند طبيعتا مورد حمايت نخواهند بود).
در اين ميان چه بسا پروژه ها و ايده هايي كه در جاي خود بسيار جالب و با اهميت باشند و علاقه مندان بسياري ممكن است به نتايج آن در كشورهاي ديگر وجود داشته باشند، ولي فقط بر اساس اينكه در راستاي اهداف راهبردي در سطح كلان ملي و در سطح سازمان و تخصص مربوطه در آن كشور قرار نمي گيرند، مورد حمايت نخواهند بود. به اين ترتيب و با سوق دادن امكانات و بودجه به سوي نيازها توان پژوهشي و فناوري آن كشور در جهت اهداف مذبور سوق داده مي شود. اگر چنين سامانه اي به خوبي فعال شود، مي توان در ايران خود ما نيز انتظار بسيار بيش از آنچه امروز از بهره وري بخش پژوهش و فناوري در مملكت داريم، داشته باشيم.
يك نكته كليدي در اين موضوع اهميت فرايند تحقيق و توسعه در بخش خصوصي و بخش صنعتي دولتي در كشور ماست. معمولا به دليل ضعيف بودن - يا بسيار ضعيف بودن!- اين بخش در اكثر قسمتهاي توليدي خصوصي و دولتي در كشور، امكان جذب توان تحقيقاتي در كشور در كاربرد و صنعت - و به طور كلي در جامعه- بسيار پائين است. اين موضوع مساله اي كليدي در راه توسعه دانشگاه پژوهش محور و كارآفرين در ايران است. اين بحث را باز ادامه خواهم داد.