توليد علمي در ايران و سپهر نشر دانش

اين روزها بحث داغي در مورد نحوه و كيفيت انتشارات اعضاي هيئت علمي دانشگاهها و پژوهشگاههاي ما در جريان است. طرفين هم همديگر را با خرده گيري از ضعت اصل يا فرع فرض كردن انتشار مقالات علمي در نشريات نمايه شده استاندارد به چالش مي طلبند. حقيقت آن است كه همه بخشي از واقعيت را بيان مي كنند. ولي آن سوي ماجرا كه ناديده انگاشته مي شود آن است كه اگر توليد و توسعه علمي را با معيارها و مقياسهاي داخلي نيز بسنجيم ، نياز به يك معيار - يا مجموعه معيارهاي - استاندارد شده براي سنجش كيفيت داريم. مثلا يكي از نقدهاي موجود آن است كه انتشار تفكر و نظريه - از اين ديدگاه كه با تكنيكهاي شناخته شده انتشار منطبق نيست - عملا غير ممكن است. ولي ديده نمي شود كه اگر همان تفكر را نخواهيم - يا نتوانيم - با يك مجموعهمعيار بسنجيم و به بوته نقد صاحبان راي و نظر بسپاريم، چگونه مي توان از كيفيت طرح موضوع اطلاع يافت؟ به هر حال حتي اگر جاده انتشار مقالات علمي را يك طرفه - و به سوي دنياي صنعتي - در نظر بگيريم نيز راه آن مسدود كردن جاده نيست بلكه راه افزودن راهها و جهاني كردن مجلات علمي مان و تشويق انتشار مقالات با كيفيت بالاي علمي و محصول فعاليت دانشمندان خارجي در نشريات علمي داخل در كنار تلاش براي انتشار مقالاتمان در نشريات معتبر بين المللي است.