محدوده مناطق بيست و دو گانه تهران

اخيرا نقشه اي از محدوده مناطق بيست و دو گانه تهران ديدم كه عملا بخش مهمي از استان تهران را در بر مي گرفت. واقعيت آن است كه در منطقه بزرگ شهري تهران و حومه، تمركز امكانات و مشكلات - با هم!- باعث شده است تا مردم شهر هاي ايران براي كار و احتمالا محل سكونت بهتر به سمت تهران بيايند. از سوي ديگر رشد سريع جمعيت نيز احتياج فراوان را به ساخت و ساز باز هم بيشتر به صورت شهركهاي مسكوني تقريبا در تمام جهت هاي اطراف تهران توجيه كرده است. ولي در عين حال تهران با مشكلات بزرگي دست و پنجه نرم مي كند كه كوچكترين آنها تردد روزمره و نبود امكانات اوليه زندگي در بخشهاي مهمي از شهر، و مسائل بنيادي آن ساخت و ساز در حريمهاي خطرناك از نظر بلاياي طبيعي - سيل، زلزله، لغزش و فرونشست زمين - و در ارتفاعات با دسترسي مشكل در تمام محدوده شمال تهران است. تمركز نامتوازن امكانات بهداشتي، درماني، فرهنگي و آموزشي و همچنين مراكز اشتغال نيز، موجب لزوم تردد مداوم مردم، مصرف بالاي سوخت، آلودگي هوا و خلاصه توسعه بسيار نامتوازن و ناپايدار شهري است. هر روز از ميزان فضاي سبز به دليل - يا بهانه! - احداث مجتمع مسكوني و بزرگراه كاسته مي شود و اين در حالي است كه جايگزيني فضاي سبز به جاي چنين نقصاني عملا غير ممكن است. محدوده مناطق بيست و دو گانه تهران با اوصاف ذكر شده بايد به دقت از نظر ممنوعيت رشد و ساخت و ساز حفاظت گردد. هر نوع توسعه شهري به ويژه در حاشيه شهر تهران به گسترش محدوده هاي نا امن و مناطق مساله دار و جرم خيز منجر مي شود. از اين رو براي احداث شهرهاي جديد نيز- با توجه به مساله آب، بهداشت محيط زيست و امكانات محدود دسترسي مكاني به مناطق مختلف شهر - محدوده اي خارج از استان تهران و به دور از پهنه هاي با خطر بالا از نظر بلاياي طبيعي و با در نظر گرفتن استانداردهاي نوين توسعه پايدار پس از مطالعه تفصيلي بايد يافته شود. توسعه تهران به هر طريق بايد متوقف شده و گسترش شهري و جمعيتي و صنعتي در بيرون از محدوده استان تهران صورت گيرد.