چهارده صفر چهار

سند چشم انداز بيست ساله ايران كه با اشاره به سال پاياني آن -1404- بيشتر از سوي اهالي رسانه به عنوان سند "چهارده، صفر، چهار" ناميده شده و مشهور شده است، اهداف و آرزوهايي را پيش روي ما قرار مي دهد كه به زعم بعضي بلند پروازانه و - احتمالا- دست نيافتني است (حد اقل در مورد بخشهايي از آن). از آن جمله مي توان به هدف اين سند كه جايگاه برتر - اول- كشور در منطقه را هدف گرفته اشاره نمود. ديروز سر كلاس در حين ارائه مسالي در مورد آينده (و اهميت براورد پارامترهاي لرزه خيزي در طراحي هاي مهندسي زلزله ) به اين سند اشاره كردم. همزمان با لبخند يكي از دانشجو يان مواجه شدم. وقتي دليل لبخند را پرسيدم، بيان كرد كه سند با روند توسعه اي كه ما داريم بلند پروازانه و دست نيافتني است. اعتراض داشت كه چرا استادان در قسمتهاي مختلف بعضي از درس ها به اين سند اشاره مي كنند، در حالي كه حس مي كرد كه زير ساخت مناسب براي چنين هدفي وجود ندارد و در حال ايجاد هم نيست. گفتم كه روحيه انتقادي خيلي خوب است و خودم هم طرفدار اين روحيه هستم، ولي واقعيت آن است كه نفس داشتن سندي براي توسعه كار خوبي است كه انجام شده است. پرسيدم اگر اين سند را هم نداشتيم، الان تكليف چه بود؟ حداقل ان بود كه از وضعي كه الان در آن هستيم، جلوتر نبوديم. در عوض معتقدم كه هرگار كار مثبتي انجام مي شود بايد شجاعانه از ان دفاع كرد، حتي اگر جو غالب و گفتار رسانه اي مخالف اين كار باشد. آنچه كه مهم است آن است كه هر كار مثبتي كه در كشوري در حال توسعه مثل كشور ما انجام مي شود، بالاخره - با هر زحمتي كه انجام مي شود- توسط همين دانشمندان و متخصصان در دسترس و در خدمت كشور در حال انجام است.
تغيير فضاهايي كه در عالم سياست انجام ميشود مي تواند بر كاهش يا افزايش سرعت چنين كارهايي موثر باشد، ولي ما نبايد به اصل كارهاي بنيادي شك كنيم و بنا را بر بي فايده بودن بگزاريم.
مبناي هر توسعه اي هم داشتن برنامه و سندي است كه بتوان بر اساس آن طراحي فرايند پيش رو را انجام داد. از سوي ديگر با تلاش كنيم تا حداقل به صورت صنفي هم كه شده از كارهايي كه متخصصان و كارشناسان و دانشمندان انجام ميدهند دفاع كنيم و به هر دستاوردي كه آنها بدست مي اورند به خود بباليم. به اصطلاح انتقاد خيلي چير خوبي است ولي با ناديده گرفتن كارهاي كه بايد به انجامشان افنخار كرد، كمكي به اصلاح وضع نمي كنيم.