لزوم بازنگري در عرصه ورزش بين المللي

اخیرا اكثر نتايج كسب شده از سوي تيم هاي فوتبال ما در عرصه فوتبال ما - تيم ملي و تيم هاي باشگاهي - به صورت باخت و يا مساوي بوده است. تنها برد تيم هاي فوتبال ما در مسابقات بين المللي - كه آن هم با تيمي قطري و در تهران حاصل شد - برد پرسپوليس در مقابل تيم الغرافه بود (3-1). در صورتي كه همين تيمهاي باشگاهي ما با تيمهاي شرق آسيا - به ويژه كره جنوبي و ژاپن - در همين مرحله مواجه مي شدند، مشخص نبود كه آيا باز همين نتايج حاصل مي شد يا نه. از سوي ديگر نگاه معمول ما به تيمهاي ورزشي منطقه خليج فارس (غير از كشور خودمان) همراه با اهميت و برتري مطلق خود و كم تواني و كم استعدادي تيم هاي ديگر است. نتايج دو هفته اخير - و دو هفته قبل ار تعطيلات نوروز 88- نشان مي دهد كه اينگونه نيست. اگرچه از نظر تعداد جوان مستعد و مربي لايق، كشور ما منبع و معدن استعداد است، ولي از نظر در اختيار داشتن زير ساخت لازم، سازماندهي، برنامه ريزي تيمي و حركت در سطح استاندارد بين المللي ، ما نسبت به همين تيمهاي منطقه خليج فارس هم موفق نبوده ايم. حتي وقتي ستاره دهه هاي اخير فوتبال ايران - علي دائي - هدايت تيم ملي را به عهده گرفت، با وجود تلاش و جوانگرايي در افراد تيم ملي، نتوانست نتيجه بگيرد. پس مشكل از افرادمان نيست. استاندارد كار در اين عرصه، مدتهاست كه در منطقه پيرامن ما نيز تغيير كرده است. كره جنووبي و ژاپن نيز اكنون در استاندارد جهاني حركت مي كنند. با خرج كردن از منبع استعداد و غريت بازيكنان بيش از اين حاصل نمي شود. ما نيز بايد در همين عرصه ها تغييرات لازم را اعمال كنيم. مگر شكست مقدمه پيروزي نيست؟ پس همين شكست هاي اخير را مقدمه پيروزي بايد كرد. با جابه جا كردن مربيان همشكل و هم سطح به جاي هم ، نمي توانيم نقطه ضعفهاي خودمان را پنهان كنيم.