خودمان را در آينه ديديم، خوشمان آمد

از اينكه دوستان روي يادداشت قبلي ابراز لطف كردند و كامنت گذاشتند، ممنونم و به قول مظفرالدين شاه قاجار : خودمان را در اينه ديديم (البته ما در آينه وبلاگمان خودمان را ديديم!) خوشمان آمد!!! اتفاقا به دوست عزيزي كه با نام دانشجوي - خداي نكرده - ناخلف (!) كامنت گذاشتند بايد عرض كنم بعضي از سردرد هاي ما از همين دانشجويان كم لطفمان است (كه صد البته ما دانشجويان عزيزمان را ناخلف نمي دانيم). هر چه كه ما انتظاراتي داريم كه در حد معقول كاري كه داريم با دانشجويان عزيزمان جلو مي بريم در زمان مشخص - و باز تاكيد كنم : معقول - به جايي برسد، بعضي از دوستان ظاهرا يا سرشان از خود ما شلوغ تر است و يا اينكه درجه كم لطفي شان گاهي زياد مي شود! گاهي هم هر چه كه ما با تجربه اي كه يك كم از دوستان دانشجويان بيشتر است مي گوئيم، جلو ما مي گويند چشم! ولي بعد مي روند كار خودشان را مي كنند و يا اصلا كاري نمي كنند!!! (البته گاهي!) . اينها كه نوشتم مربوط اقليت و تعداد كمي از دوستان ماست كه هم ما انها را خيلي دوست داريم و هم انها ما را، ولي چه كنيم كه اين دوستي زياد گاهي به سر درد ما ختم مي شود! خلاصه از دوستاني كه ابراز لطف كردند مجددا سپاسگزارم.