درس جام ملتهاي اروپا

يك نكته كه معمولا توجه كمتري به آن مي كنيم آن است كه معمولا تيمهاي بزرگ فوتبال اروپائي مثل آلمان، پرتقال و فرانسه و سوئد را با پيروزي ها و افتخاراتشان به ياد مي آوريم و كمتر فكر مي كنيم كه اين جور تيم ها نيز در جريان حضور در عرصه - تورنمنت -هاي مختلف باخت هاي مختلف و مهمي را نيز تجربه كرده و مي كنند. واقعيت آن است كه همين تيمهاي مهم و برتر تيز از بستر باختهاي مهم است كه به برد هاي با ارزش مي رسند. تيم ملي فرانسه در جام جهاني 94حتي نتوانست به رقابتهاي اصلي راه يابد چرا كه در نهايت در بازي هاي مقدماتي بازنده و حذف شد. ولي در 1998 كه تيم ملي فرانسه خود ميزبان بود، قهرمان جهان شد. همين تيم در جام جهاني كره-ژاپن -2002- در مسابقات نهايي يه عنوان مدافع عنوان قهرماني حاضر بود ولي از مرحله مقدماتي بالا نيامد و با تمام ستاره هاي قهرمان جهان در سال 1998 حذف شد. سپس در سال 2006 دوباره همين فرانسه برخواست و به فينال جام جهاني رسيد. مثال ديگر تيم آلمان است كه در دو دوره قبل جام ملتهاي اروپا از مرحله مقدماتي بالاتر نيامد و حذف شد. در سال 2006 نيز هنگامي كه ميزبان بود نتوانست به بازي فينال برسد. ولي همه مي دانيم كه آلمان سه بار قهرمان جام جهاني و سه بار قهرمان جام ملتهاي اروپا بوده است. فكر كنم از درسهاي مهم جام ملتهاي اروپا كه اين روزها در حال برگزاري است و هر شب يك تيم مهم از دور رقابتها حذف و تيم ديگري به مرحله بعد مي رود، آن است كه اصل مهمي براي تلاش در راه موفقيت وجود دارد و آن حضور در ميدان و نترسيدن از باختن و در معرض قضاوت قرار گرفتن است. در اين راه بخشي از واقعيت باختن و دوباره برخواستن و نا اميد نشدن است.