دانشگاه پژوهش محور و كارآفرين-8

توسعه پژوهش محوري در دانشگاهها نياز به فعايتهاي زيربنائي جهت بازسازي و نوسازي آموزش عالي ما دارد. بازنگري پويا و مداوم در ساختار و مواد درسي و برنامه رشته ها و دانشكده هاي ما از الزامي است. بسياري از دانشجويان در حين تحصيل - به ويژه در دوره هاي تحصيلات تكميلي - در كارآموزي و حين انجام رساله فوق ليسانس و دكتري با نيازهائي آموزشي و مواد علمي مواجه مي شوند كه علي رغم مرتبط بودن با رشته تخصصي و رساله ايشان، به هيچ عنوان در دوره هاي آموزش نظري و عملي مد نظر نبوده است. اگر به وب سايت دانشگاههاي بزرگ دنيا مراجعه كنيم - و اين مراجعه را مثلا هر شش ماه تكرار كنيم - مي بينيم كه در گذر زمان بسته به نياز جامعه و پيشرفت علم و فناوري، در ساختار دروس و مواد آموزشي و حتي برنامه هاي پژوهشي به صورت مداوم و پويا تجديد نظر و تصحيح صورت مي گيرد. با عدم آموزش كافي اوليه، با يك فرايند ناقص از نظر پرورش متخصص مورد نياز از ديدگاه خلاقيت و كارآفريني مواجه هستيم. بيشتر روند موجود در جهت انتقال مستقيم مطالب كلاسيك است كه نه كمكي به رشد خلاقيت مي كند و نه به تمرين پژوهش و رشد ديدگاه پژوهشي دانشجويان.
آنچه امروزه در بسياري از كلاسهاي درس - حتي دوره هاي كارشناسي ارشد و دكتري - صورت مي گيرد، به تبعيت از يك عرف قديمي آموزشي در دانشگاههاي ما - كه متاسفانه به صورت سنت هم درآمده - بيشتر آموزش مستقيم مطلب است و نه بر انگيختن حس تحقيق و خلاقيت در دانشجويان. دانشجوئي مي تواند در آينده به فرايند كارآفريني در جامعه بپيوندد كه در دانشگاه مراحل رشد خلاقيت فردي و نحوه كارگروهي پژوهشي را تجربه كرده باشد. عدم پيروي كلاسيك روش علمي در بسياري از كارهاي تحصيلات تكميلي - كه از سوي استادان هم نظارت كافي در اين موارد نقص صورت نمي گيرد- به محصولاتي مي انجامد كه نه در استاندارد مورد پذيرش پژوهشي قرار مي گيرند و نه كارآيي و كاربردي در جامعه دارند.