به كمك سيل زدگان پاكستان بشتابيم

این روزها خبر های سیل پاکستان در رسانه ها منتشر می شود و صحنه های ناراحت کننده مردمی که همه چیز خود را از دست داده اند به نمایش در می آید. مردم این کشور ۱۷۴ میلیون نفری، اکثرا مسلمان و البته بسیار فقیر از نظر اقتصادی، اکنون در وضع مشکلی قرار گرفته اند. ظاهرا تعداد کشته ها حدود ۲۰۰ نفر اعلام شده، ولی مردمی که تحت تاثیر آسیب های ناشی از سیل هستند تعدادشان بیش از ۴ میلیون نفر است. معنی این سخن آن است که هر چند تعداد کشته های ناشی از سیل اخیر از چند هزار نفر فراتر نرفته - که در جای خود مصیبت است - ولی، مساله پیامد های سیل اخیر مطرح است و اکنون مردم آسیب دیده به نیازهای فوری غذایی، بهداشتی و اسکان اولیه نیازمندند، و از سوی دیگر شیوع بیماری ها - به ویژه وبا- حود این مردم و البته سایر مردم پاکستان و منطقه - از جمله ایران - را می تواند تهدید کند. بنابراین اتفاقات بعدی مربوط به این حادثه از خود آن مصیبت بار تر است.

در سال ۱۳۸۴ که برای مطالعه و بازدید شناسایی منطقه زلزله زده بالاکوت در زلزله ۱۷ مهر ۸۴ با بزرگای ۷.۸ به اتفاق دوست و همکار عزیز آقای دکتر عشقی در آبان ۸۴ به پاکستان رفتیم، و در سفر بعدی که برای شرکت در کنفرانس زلزله بالاکوت در دیماه ۸۴ به این کشور رفتم، مردم پاکستان را با دید بسیار مثبت و صمیمی نسبت به ایران و ایرانی دیدیم. علاوه بر مشترکات دینی، همسایگی بین دو کشور ایران و پاکستان و همچنین مناسبت های مختلفی که ایرانیان پس از استقلال پاکستان به کمک و یاری پاکستان شتافته اند، همگی موجب شده که این خاطره مثبت در ذهن مردم پاکستان شکل بگیرد. جالب است بدانید که در متن سرود ملی کشور پاکستان، غیر از یک کلمه به زبان اردو -کا، به معنی: (از) در زبان فارسی - بقیه کلمات همگی به زبان فارسی است. این موضوع نشان می دهد که زبان و فرهنگ فارسی و ایرانی چه ریشه عمیقی در این کشور دارد. از نکته های جالب توجه دیگر انکه خانم بینظیر بوتو، نخست وزیر فقید پاکستان که در جریان تروری در اویل دیماه ۱۳۸۶ جان باخت، مادری ایرانی داشت - ظاهرا از یک خانواده اصفهانی - و در واقع یک پاکستانی -ایرانی از نظر تبار بود، و همیشه هم نسبت به این موضوع افتخار می کرد.

به هر حال به غیر از مشترکات بین دو ملت و دلایل توجه و صمیمیت بین این آنها، یه مصداق شعر استاد سخن سعدی، که بنی آدم اعضای یک پیکرند، نیز لازم است در غم ها و مصیبتهای مردم دیگر حساس باشیم. نگوییم که این موضوع به ما ربط ندارد، ما خودمان کلی فقیر داریم، ما که مشکلات خودمان را داریم، مگر در زلزله ها و سیلهای گذشته بقیه چقدر به ما کمک کرده اند و ... ببینیم که وظیفه انسانی، ملی و دینی ما حکم می کند که به این مردم آسیب دیده به هر ترتیب که امکانش هست کمک کنیم. (به مشکلات خودمان هم در جای خود باید بپردازیم). جای دوری نمی رود، هم از نظر دینی وظیفه و صواب است و هم از نظر انسانی کمک به همنوع و هم از نظر ملی و منطقه ای برای دراز مدت و اهداف منطقه ای کشور و امنیت مرز ها و بسیار مسائل دیگر بسیار مهم خواهد بود. ضمن کمک به مردم پاکستان باید مراقب باشیم که بیماری ها و سایر عوارض احتمالا همه گیر ناشی از این سیل اخیر مردم کشور ما و منطقه را درگیر نکند.

خلاصه آنکه به هر روشی که می دانید، به مردم سیل زده پاکستان کمک کنید.