سی و یکم شهریور، سی سال پس از آغاز تجاوز نظامی رژیم بعث صدام به ایران

امروز دقیقا سی سال از آغاز تجاوز نظامی رژیم بعث صدام حسین معدوم، به میهن ما می گذرد. آغاز جنگ را من در روز سی یکم شهریور 59 با دیدن عینی حمله هواپیماهای عراقی به تهران ، و شنیدن صدای انفجار و بلند شدن دود از نواححی حومه تهران، از بالکن منزلمان - با دید به سوی جنوب تهران - به یاد می آورم. صدام حسین ، دیکتاتور دیوانه ای که مسئول کشته شدن صد ها هزار تن از جوانان و دیگر شهروندان ایرانی و عراقی در دهه 1980 میلادی بود، عاقبت به دست مخالفانش و به دلیل تغییر موضع حامیان سابقش، چهار سال پیش در کشور خود اعدام شد، و متاسفانه فرصت محاکمه مناسب و مستدل و حقوقی او بدست نیامد، گرچه که به هر حال در یک فرایند محاکمه مجبور به حضور شد و تنها به دلیل یکی، دو فقره از جنایاتش معدوم شد.

در سال آغاز جنگ پدیده جدیدی که در زندگی ما در تهران - و مردم سایر نواحی و شهر های کشور- وارد شد، این بود که بعضی شب ها -اوائل: بسیاری از شبها- با اعلام آژیر خطر به رفتن به پناهگاه فراخوانده می شدیم. جمله اعلام حمله هوایی را هم که از رادیو پخش می شد، از فرط تکرار از حفظ شده بودیم (راستی گوینده آن اعلان خطر کی بود؟)، و آن جمله ها که با لحنی هشدار گونه پخش می شد این بود:( توجه!، توجه!، علامتی که هم اکنون می شنوید، اعلام خطر یا وضعیت قرمز است، و معنی و مفهوم آن این است که حمله هوایی انجام خواهد شد، محل کار خود را ترک و به پناهگاه بروید). و بعد برق قطع می شد و یا مردم خودشان چراغ ها و روشنی ها را خاموش می کردند، و البته تا چند دقیقه اگر چراغی روشن مانده بود، صدای جوانان در تاریکی به عنوان هشدار و به صورت فریاد به گوش می رسید که : (خاموش کن!) ... و بعد صدای آژیر ویژه ای پخش می شد. و بعد از حمله -یا رفع خطر- هم آژیر وضعیت سفید بود که با این عبارت مقدماتی پخش می شد (اگر جمله به خوبی به یادم مانده باشد): (توجه ، توجه، علامتی که هم اکنون می شنوید، اعلام وضع عادی یا وضعیت سفید است، و معنی و مفهوم آن این است که حمله خاتمه یافته یا احتمال آن از بین رفته است، از پناهگاه خارج شوید) و بعد صدای آژیر ممتد و بدون زیر و بمی به معنی پایان حمله پخش می شد.

یاد همه آنها که رفتند تا ایران بماند و برای دفع شر صدام و سپاهیان و حامیانش از بذل جان دریغ نکردند، از جمله، دائی عزیزم، سردار رشید اسلام شهید رجب نصیری، تا ابد در لوح خاطرات و افتخارات ملت ایران محفوظ خواهد ماند. امیدوارم هیچگاه کشور ما درگیر هيچ جنگی نشود، و بهترین آرژو ها را براي فرزندان شهدای عزیز جنگ تحمیلی نیز دارم.