آزادی بیان و وبلاگ من

سلام

من دیروز مجبور شدم دو تا کامنت از کامنت های دوستان را علارغم میل باطنی خود حذف کنم. دلایل ساده هم دارم و آن این که یک کامنت اولا کاملا شعاری بود و ربطی به یادداشت من نداشت - وب لاگ من جای شعار دادن نیست- و دومی نیز علاوه بر اینکه ربطی به یادداشت نداشت کار را به تمسخر، تهمت و دست انداختن و به ویژه مسخره کردن افراد دیگر که موضوع وب لاگ بنده نیستد کشانده بود که البته من خوشبختانه آن را بلافاصله پاک کردم. حالا یک بحث کوچک در مورد این کلمه شیرین "آزادی" و بویژه آزادی بیان

اول اینکه هیچ ملتی به آزادی نرسیده است مگر آنکه خود خواسته باشد. مردمی به آزادی رسیده اند که خود آزادی خواه باشند و آن را تمرین کنند تا بتوانند در جامعه خود فضایآزادی را جا بیاندازند و باور کنیم که آزادی با زور وتجاوز نظامی نظامی و اشغال در هیچ جای جهان نهادینه نشده و نخواهد شد

دوم اینکه محدوده آزادی خود آزادی است به این معنی که آزادی شما ، آزادی دیگران را مختل نکند و این کار نیاز به شجاعت دارد . هم شجاعت در بیان نظرات و شجاعت در کنترل خود در سلب نکردن آزادی بقیه

سوم اینکه حتی در فرانسه که من در آن دکترا گرفتم آزادی معنی هرج و مرج و منع آزادی دیگران نمی دهد. قانونی "عرفی" جاری و حاکم است و اگر چنین قانونی را کسی زیر پا بگذارد به تناسب و با جدیت با او برخورد می شود

چهارم آنکه معنی آزادی این نیست که ما تمام دنیا را با سیاست بسنجیم. آن هم آنچه خود سیاست میدانیم و سواد سیاسی. با گسترش روزنامه ها و خوشبختانه روزنامه خوانتر شدن بعضی از جوانان ما، بعضی سواد روزنامه ای و ژورنالیستی را عین فهم سیاسی از امور گرفته اند. و البته تمام مسائل را می خواهند با آن بسنجند. باور کنید که این سطح از دانسته های عمومی بسیار خوب است ولی به بعضی امر مشتبه نشود که از سیاست و فلسفه و سایر علوم انسانی بسیار میدانند چرا که هر روز مطالب پراکنده ای از آنها را در

روزنامه ها می خوانند. البته روزنامه ها کارکرد خودشان را دارند وبنده شخصا هر روز دو روزنامه فارسی و دو روزنامه خارجی را مرور می کنم. ولی باور کنید که برخلاف باور عمومی -تحصیلی- در ایران عرصه علوم انسانی سخت ترین و بنیانی ترین عرصه در توسعه علمی در دنیا - حتی در دنیای پیشرفته غربی- است. اینطور نیست که مثل ایران و بسیاری از کشورهای درحال توسعه، مردم عرصه علوم انسانی را عرصه سواد و فهم عمومی بگیرند

پنجم آنکه وب لاگ ها -دیروز در جائی خواندم حدود 60000 وبلاگ ایرانی هم اکنون وجود دارد که البته خبر بسیار خوبی است- مکان خوبی برای تمرین گفتگو وبنیان گرفتن فضاهای مجازی - اینترنتی برای نهادهای جامعه مدنی است. و اصلا مگر در دنیا پیشرفته با توسعه گفتگو و نهادهای جامعه مدنی به توسعه سیاسی و آزادی نرسیده اند؟ پس ما چرا از این فضا درست استفاده نکنیم؟ و چرا سریعا بخواهیم فضای گفتگوها رابه شعارهای تند سیاسی بکشیم.

ششم آنکه این سخن سعدی بزرگ را بگوش جان بخریم که این کار را از خرد به دور دانست : "دم فرو بستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی"

نبود تاریخی آزادی و آزاد اندیشی موجب شده که در کشور ما آدم های آزاده نیز کمتر امکان رشد بیابند و به همین دلیل در هر فضای آزاد می خواهند تمام حرفهائی که حق می پندارند و در جای خود گفته نشده بیان کنند ولی باور کنید که این مسیر راه خوبی برای توسعه آزادی نیست

به هر حال همچنان از کامنتهای عزیر همه دوستان استقبال فراوان میکنم. و منتظر نظرات شما به ویژه در مورد همین یادداشت هستم